"We moeten iets doen!" "Ja, doe iets!"

In de categorie zichzelf versterkende patronen

We zijn op bezoek bij een team van zo’n 35 professionals. Een team dat te maken heeft met veel wisselingen in de directie en met organisatorische wijzigingen. Een team met veel ervaring, veel senioriteit. Een team met verschillend

e perspectieven, maar dat het niet wezenlijk oneens is. Een team van betrokken en bevlogen vakmensen. Een team met een verlangen naar professionele ontwikkeling.

Maar niemand zet de eerste stap…..

Terwijl ik tegenover dit team stond, schoot ik ineens in mijzelf in de lach. Ik moest denken aan een scène van Theo & Thea in de film Het Tekenkaasimperium (You love it or hate it; als puber kwam ik niet meer bij). De scène: Theo en Thea staan in een benarde situatie. Zegt de één: “We moeten iets doen!” Zegt de ander: “Ja, doe iets!” En er gebeurt vervolgens helemaal niks.

Wat is hier aan de hand? Het geheel draagt zich anders dan de som der delen.

Het team, geconfronteerd met frequente veranderingen in leiderschap en organisatiestructuren, leek afwachtend te zijn geworden. Elke eerste stap werd getemperd door het idee dat het misschien vruchteloos zou zijn vanwege de voortdurende veranderingen. De drempel om daadwerkelijk actie te ondernemen, groeide gestaag. En in deze cyclus verminderde het aantal mensen dat bereid was die eerste stap te zetten. Iedereen erkende de noodzaak om iets te doen, maar niemand nam het voortouw. Totdat het punt bereikt was waarop iedereen denkt: “We moeten iets doen!” En niemand doet iets…

Natuurlijk helpt het in de context van dit team te zorgen voor stabiliteit in leiderschap. Zodat stappen die teamleden willen zetten, weer ‘haken’ aan een koers. Bovendien is bewustwording van dit patroon cruciaal op teamniveau. Misschien deel ik de volgende keer het fragment van mijn geliefde jeugdfilm om dit punt te versterken...