Een vriendin vroeg mij onlangs naar de belangrijkste momenten in mijn recente ontwikkeling. Een paar momenten kan ik achteraf markeren als “tipping points”. Kantelpunten waarop geleidelijke ontwikkelingen een kritisch punt passeerden waardoor er een grote verandering plaatsvond, en ik niet meer terug kon naar de situatie van daarvoor.
Mijn gedachten gingen terug naar een van mijn eerste ervaringen met systemisch werk. Het was een diepgaande duik in het begrijpen van mijn plek in het gezin. Het besef van deze plek en de betekenis daarvan, had mij in een sneltreinvaart zoveel inzichten gebracht dat ik ze zelf niet bij kon houden! Ik voelde me een soort fruitmachine waaruit continue kwartjes bleven vallen. Gelukkig was ik toen precies een weekendje weg met mijn man, waardoor ik de ruimte had om alles te laten bezinken. Ik herinner me niet veel meer van dat weekend, maar de inzichten over hoe mijn rol als jongste in het gezin mijn vermogen om te observeren en aan te voelen heeft gevormd, zijn nog steeds waardevol.
Een paar jaar later zat ik niet zo lekker in mijn werk. Ik verlangde naar een nieuwe uitdaging en een grotere rol in organisatieontwikkeling. Net voor een sollicitatiegesprek elders besloot ik weer een systemische opstelling te doen. Want iets hield mij nog tegen er vol voor te gaan, te gaan staan voor mijn verlangen en wat ik te brengen had. Deze opstelling confronteerde mij met de angst voor het loslaten van het bekende, zonder te weten wat voor nieuws ervoor in de plek komt. Het oude vertrouwde waarin ik gewaardeerd werd om mijn werk. Het nieuwe waar mijn hart naar uit ging maar mijn hoofd nog niet bij kon. Het nieuwe wat risico’s met zich meebracht en rationeel dus helemaal geen goed idee leek. Daarnaast ook de angst voor wat er allemaal mogelijk zou zijn. Deze quote van Mandela beschrijft het niet beter dan ik zelf zou kunnen: "Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure". De opstelling liet mij de angst helemaal ervaren, een intense en fysieke beleving. Na deze confrontatie voelde ik meer rust en voelde het oké om het onbekende in te stappen, niet alle antwoorden te hebben, en het volle vertrouwen te hebben in mijn capaciteiten.
Dat sollicitatiegesprek ging natuurlijk als een speer! Het leidde echter niet tot een aanstelling om andere redenen. Toch waren er in mij duidelijke verschuivingen opgetreden door de systemische benadering. En zoals het leven dan kan gaan: binnen mijn bestaande werkomgeving deed zich een prachtige kans voor die werkelijk alles bood waar ik naar verlangde. Ik waagde de sprong en beleefde een hele leerzame en inspirerende periode als professional waar ik enorm van genoot en waardoor de organisatie een mooie ontwikkeling kon doormaken.
Wat waren jouw eigen ‘tipping points’ in jouw persoonlijke ontwikkeling of carrière?
Wil jij ook ervaren wat systemisch werk voor jouw werkplezier kan betekenen? Check dan dit speciale coachingsaanbod: Lekker op je plek
Comments