De parkeerplaats van de directeur

Taboes als ingang voor ontwikkeling

Zoals beloofd in mijn vorige blog deel ik de drie meest bijzondere taboes die ik ben tegengekomen in mijn werkpraktijk. Veel leesplezier!!

De parkeerplaats van de directeur

Ik ontmoette een directeur van een grote maatschappelijke organisatie. Ze trad in de voetsporen van een directeur die daar 20 jaar geleden was begonnen. Een hele andere tijd dan nu! Haar opdracht had te maken met vernieuwing en toekomstbestendigheid. Wat deed ze?

Vanaf het eerste moment parkeerde deze nieuwe directeur haar auto niet op de voor haar bestemde ‘directeurs’ parkeerplaats vlak naast de ingang, maar gewoon op het parkeerterrein achter het pand. Het was tot die tijd een taboe om te spreken over de privileges voor de top. Met deze actie opende ze de weg om dit  bespreekbaar te maken: Waar zijn deze privileges goed voor? Is dat nog wat we met elkaar willen? Is het tijd om ruimte te maken voor iets nieuws? Het werd het begin van een ontwikkeling vanuit een nieuwe besturingsfilosofie met als motto “leiderschap = je leiderschap delen”.

Leren zonder fouten

Welke organisatie wil nou niet een lerende organisatie zijn? Dit team maakte deel uit van een organisatie met een mooie interne academie met passend cursusaanbod. Beloningen waren mede ingericht op wat er aantoonbaar was geleerd (punten in de academie), en de PDCA was best goed ingericht. Maar ondertussen werd er nooit gesproken over missers, fouten, of blunders. Wanneer er iets mis ging werd er een rookgordijn opgetrokken en met veel verhalen verhuld wat zich had afgespeeld. Of het bleef juist heel stil. Waardoor degenen die betrokken waren bij de misser, zich (nog) onzekerder gingen voelen. Tijdens een sessie waarin ik dit patroon verkende met het team, ontdekten we een onderliggende overtuiging: 'Het tonen van je kwetsbaarheid is een teken van zwakte'. Toen deze overtuiging op tafel kwam, kon ik deze gaan uitdagen. Is dat zo? Dat het tonen van kwetsbaarheid zwakte betekent? Al gauw keerde deze overtuiging om naar dat kwetsbaarheid tonen juist moed vergt. En dus best een teken van kracht is! Het team kon verder met het maken van spelregels hoe zijn elkaar konden helpen om situaties te erkennen voor wat ze zijn en om moedig te zijn. En echt gaan leren!

Niemand een taak durven geven

Ik werkte met een team waarin het wèl ging over inhoud, meningen, en acties, maar nìet over de mensen die die acties uitvoeren. Een team waarin het een taboe was om ‘namen en rugnummers’ te geven aan dat wat er moest gebeuren. Dit legde een cultuur bloot waarin het behoud van de relatie het hoogste goed was. En mensen angstig waren elkaar rechtstreeks aan te spreken. Veel overleg, veel reflectie en beschouwing, een familiecultuur. Het toebedelen van taken door iemand specifiek te noemen was te spannend voor de relatie. Door het team te spiegelen dat de vele inhoud en acties amper aan mensen werden gekoppeld, ontstond er bewustwording op dit taboe.

Het was confronterend, maar het hielp om de vraag te bespreken: “Koesteren we dit of is het tijd om ruimte te maken voor iets nieuws?” Het werd het begin van een ontwikkeling naar meer professionele verantwoordelijkheid nemen met behoud van de goede relaties.

Toe aan minder taboes?

Zijn er onderwerpen in jouw organisatie die onbespreekbaar zijn? Ik geef je graag ideeën hoe je die naar boven haalt en er goed mee omgaat, zodat ze jullie ontwikkeling een impuls geven. Neem geheel vrijblijvend contact met mij op om te ontdekken wat ik voor je kan betekenen.